Birinci kabul; atmosfer başarılı bir şekilde sağlanmış. Çevre düzeni, kostümler, makyajlar, dekorasyon oldukça iyi. İkinci kabul; Marion Cotillard çok başarılı bir performans sergiliyor. Üçüncü kabul; bazı sahneler (Küçük Edith’in Titine’den ayırılması, Momon’un polis tarafından götürülmesi, Marcel’in ölüm haberinin öğrenilmesi) çok etkileyici. Ama bir bütün olarak baktığımda karşımda son derece uzun ve “Acaba sırada ne gibi bir talihsizlik var?” demekten kendimi alamadığım, yer yer sıkıcı olmaktan kurtulamayan bir film var. Gerçi biyografik bir film. Ben sıkılmayayım diye kişilerin farklı yaşamalarını beklemiyorum ama hayatların öyle yaşanmış olmaları da hikayelerini seveceğim anlamına gelmiyor. Üstelik ben söz konusu eseri sinema açısından ele alıyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.